Vandaag is het 1 juni, en dat betekent dat Nederland weer zijn normale leven op kan pakken. De restaurants openen hun deuren weer, en ik ga weer buffelen op het terras. Maar ik moet je eerlijk bekennen dat ik de rust misschien nog wel ga missen.
Waar ik aan het begin van de lockdown echt enorme moeite had met het feit dat ik mijn dagen moest vullen met letterlijk nul verplichtingen of afspraken, zie ik daar nu stiekem tegenop. Natuurlijk sta ik te springen om weer aan het werk te gaan, mij nuttig te maken en mij productief te voelen. Want je weet, dat is een dingetje voor mij. Maar in de afgelopen maanden heb ik ook geleerd om het ‘rustig aan te doen’ en mijn dagen te vullen met alleen dingen die ik echt leuk vind. Dus dat gaat wel weer even wennen zijn.
in de afgelopen maanden heb ik enorm mijn best gedaan om mij aan te passen aan deze nieuwe levensstijl, waarin ik zelf mijn dagindeling moest bepalen. Ik heb er hard aan gewerkt om een routine voor mezelf te creëren waarin ik niet te streng was naar mijzelf, want ook hier heb ik een handje van. Ook luisterde ik voor het eerst naar mijn lichaam. Iets wat helemaal nieuw voor mij is omdat ik meestal gewoon door aan het rammen ben met werk, studie, sport totdat mijn lichaam zegt dat ‘ie er klaar mee is.
Langzaam maar zeker werd hardlopen mijn uitlaatklep, werd bakken mijn nieuwe hobby en schreef ik duizenden woorden voor mijn nieuwe boek en deze website. Ik vond het heerlijk om eens te kijken naar welke talenten ik nog meer had naast het werken in de horeca, en mij weer even te focussen op mijn carrière in de journalistiek. Ik leerde wat Spaans, probeerde te coderen en HTML te leren, dook in de wereld van content marketing en spijkerde mijn SEO-kennis bij.
En nu ik enigszins gewend ben geraakt aan mijn nieuwe leefwijze, gaat de horeca weer open en word ik weer in het drukke leventje teruggeworpen. Ik heb er zin in om weer te knallen op het terras en ’s avonds uitgeput op het terras na te kletsen. Maar ik ben in mijn achterhoofd ook bezig met de toekomst. Want die lockdown, heeft mij eigenlijk de wake-up-call gebracht die ik blijkbaar nodig had.
Ik kan mezelf namelijk enorm kwijtraken in de drukte van alledag. Ik heb geen ingebouwd remsysteem dat aangeeft dat ik het rustiger aan moet doen. In mijn hoofd is druk zijn gelijk aan gelukkig zijn, en dat is lang niet altijd goed voor mijn lichaam en mentale gezondheid.
Nu het tijd is om het normale leventje weer op te pakken, weet ik dat ik moet oppassen dat ik niet direct terug schiet in mijn oude gedrag. Waar ik tijdens de lockdown geleerd – en ook geworsteld – heb, om lief te zijn voor mezelf, is het nu niet de bedoeling dat ik dat om 12:00 vanmiddag direct overboord gooi als ik het terras betreed. Maar ja, hoe dan?
De balans die ik – met moeite – voor mezelf heb gecreëerd, moet in stand worden gehouden. En nu ik het drukker krijg met schrijfopdrachten, deze blog, en het werken op het terras, gaat dat nog een uitdaging worden. Als ik tot 18:00 aan het werk ben, heb ik geen zin om een heel driegangenmenu te maken voor mezelf. En waar ik eerst op maandag op mijn gemakje naar de markt ging, boodschappen haalde en het huis schoonmaakte, zal ik dit nu in een ochtend moeten proppen omdat ik er anders geen tijd voor heb.
Misschien is het gemis ook te danken aan mijn liefde voor gewenning en routine. Verandering is ook spannend, en zeker nu er nog zoveel onzeker is, is het niet gek dat ik mijn oude routine nog ga missen. Gelukkig zit iedereen in hetzelfde schuitje, en gaan we met z’n allen een nieuwe tijd tegemoet waarin niemand weet wat er komen gaat. Eng? Jazeker! Maar ook heel spannend om mee te maken. En met de verveling van de afgelopen tijd, komt die spanning als geroepen.
